Пекин ва Анкара дар моҳҳои охир ҳузури худро дар Осиёи Марказӣ густариш медиҳанд. Дар ҳоле ки кишварҳои минтақа барои рушди иқтисоди худ дар ҷустуҷӯйи шарикони нави ҳамвазн бо Маскав ҳастанд, ин иқдом хуш пазируфта мешавад.
Бо оғози моҳи дуюми ҷанги бедалели Русия дар Украина, даргириҳо дар ин кишвар авҷ гирифтаанд. Кишварҳои ғарбӣ таҳримоти иқтисодӣ ба зидди Русияро сахттар карда, ба Украина ёриҳои бештар ваъда доданд.
Бисёре аз раҳбарони ҷумҳуриҳои пасошӯравӣ эътироз ва хушунатҳои охирро дар Қазоқистон бо нигаронӣ пайгирӣ мекунанд.
Душанбе ба сохтмони пойгоҳе дар вилояти Бадахшони Тоҷикистон (наздик ба сарҳади Афғонистон) бо пули Чин “чароғи сабз” нишон дод. Пойгоҳи навро дар пасманзари ба дасти “Толибон” гузаштани Афғонистон ва афзоиши таҳдидҳо аз кишвари ҳамсоя месозанд.
Пас аз ишғоли ногаҳонии қудрат дар Афғонистон аз тарафи «Толибон», Чин барои мулоқот бо намояндагони нави Кобул омодагӣ мегирад.
