Маросими дафнаш рӯзи 18-уми декабр дар оромгоҳи “Сариосиё”-и Душанбе баргузор шуд.
Ӯ соли 1963 Донишкадаи омӯзгориро хатм карда, дар моҳи сентябри соли 1965 корро дар рӯзномаи “Маориф ва маданият” сар кардааст. Замоне ки сардабирии нашрияро Бӯриннисо Бердиева бар ӯҳда дошт ва таҷлил аз ҷашни Наврӯз баҳси асосӣ буд.
“Нақши матбуот созанда аст. Дар замони коммунистӣ аввал исбот кардан даркор буд, ки Наврӯз ба дин ҳеч иртибот надорад. Наврӯз танҳо рақсу кабобхӯрӣ нест, балки оғози кор аст. Вақте ки аввалин мақолаҳо дар солҳои 60-ум чоп мешуданд, мо ба ҳукумату бегонагон як нуктаро фаҳмонидем, ки ин иди кор аст, Наврӯз ин кор аст ва кор муҳим аст," - гуфта буд ӯ дар суҳбат бо Радиои Озодӣ дар моҳи марти соли 2012.
Сафар Абдуллоҳ, донишманди тоҷик, рӯзи 18-уми декабр дар паёме Дорои Дӯстро шахсе номид, ки "дар доираи дӯстонаш бо номи Суқрот машҳур буд" ва "ба даҳҳо нафар дарси хештаншиносӣ дода буд".
"Дареғу сад дареғ, ки меҳани мо боз як фарзанди фарзонаашро аз даст дод, боз як хуршед моро тарк гуфт," -- навишт Сафар Абдуллоҳ.
ИНЧУНИН, БИХОНЕД: Дорои Дӯст: "Наврӯз хоре дар чашми бегонагон буд"