Ҷӯрабеки Мурод: “Соли ҷорӣ, ки то чанд рӯзе дигар ба поён мерасад, аз чанд ҷиҳат барои мо хотирмон буд. Рӯзи якуми октябр барномаи консертии Ҷонибек дар пойтахти кишвар бисёр ҳам хуб доир шуд. Моҳи ноябр даҳумин солгарди ташкилёбии дастаи шашмақомхонони “Нури Хуҷанд”-ро дар Хуҷанд бо ҳузури мухлисону ҳаводорони зиёди ин мусиқии асил ва суннатии миллӣ ва бо шукӯҳу шаҳомати хоса таҷлил кардем. Сипас, моро ба Ню-Йорки Амрико барои ширкат дар базми мусиқӣ- ҷашнвораи Big Apple Awards даъват карданд.”
Радиои Озодӣ: Шумо дар замони Шӯравӣ машҳур ва соҳиби обрӯ шудед. Мегӯянд, аз сабаби он ки бо роҳбарон наздик будед, соҳиби ҷоиза ва унвонҳо гардидед...
Ҷӯрабеки Мурод: “Дар он давра асосан барои ҳунармандони операву балет, барои нақшофаринӣ, яъне актёрони театру кино унвони Артисти халқии СССР дода мешуд. Ҳофизони мардумӣ, ки сурудҳои халқӣ месароиданд, бо чунин унвон сарфароз намешуданд. Вақте номзадии маро барои дарёфти ин ҷоизаи мӯътабар пешниҳод карданд, шурӯъ карданд ба нависонавис ва номаҳои беимзову боимзоро ба муқобили ман ба вазорати фарҳанги СССР фиристоданд. Вазорати маданияти СССР баъди шаш моҳ номзадии маро рад кард. Ҷаббор Расулов, роҳбари онвақтаи ҷумҳурӣ, сахт ранҷид, ки чаро як ҷумҳурӣ пешниҳод мекунад вале дар марказ нодида мегиранд. Соли 1978 маротибаи дуввум номзадии маро пешниҳод карданд. Аммо шарт гузоштанд, ки бояд имтиҳон бисупорам. 12 декабри соли 1978 дар театри операи Маскав консерти ҳисоботии ман баргузор шуд. Хулоса, барои санҷиши маҳорати банда кумиссиюнеро дар ҳайати 17 нафар аз Кумитаи маркзаии Ҳизби коммунисти Шӯравӣ, Шӯрои вазирон, Вазорати маданияти СССР ташкил карданд. Ман бо шеъри “Суруди Рӯдакӣ шуд зинда акнун” ба саҳна баромадам. Шояд аз бахту толеъ, лутфи Худои меҳрубон буд, ки тамоми тамошобинон аз ҷо бархоста кафкӯбӣ мекарданд. Баъд, сардори он кумиссиюн, ҷонишини вазири маданияти СССР профессор Кухарски, ки камтар мелангиданд, “что еще за пророк” гуфта, бо ҳабдаҳ нафар аъзои кумиссиюн аз ҷой бархостанд. Ман дар пеши халқ соф ҳастам."
Радиои Озодӣ: Мегӯянд, ки дар он замон барои истифода аз либоси милливу мардумӣ як каме маҳдудиятҳо ҷо дошт. Масалан, намегузоштанд, ки бо ҷома ба саҳна бароед...
Ҷӯрабеки Мурод: “Бале, бо вуҷуди ин ман он вақт либоси миллӣ ба бар кардам. Баъди он боз дар ҷашни ҳазорсолагии ҳазрати Сино. Либоси миллӣ бе саллаву тоқӣ намешавад. Аммо як нафар котиби дуюми ҲК Тоҷикистон гуфтааст, ки ин мулло кӣ аст? Баъд маро ба Кумитаи бехатарӣ даъват карданд. Ман гуфтам, ки охир аз Рӯдакӣ сар карда, ҳама бузургони мо салла доштанд, магар ҳамаи онҳо мулло буданд. Дар замони СССР калимаи Худоро намемонданд, ки дар эфир пахш шавад. Мисол, дар суруди Лоиқ “Хосияти дукокула”, мисраи “Умед дорам аз Худо, туро кунад насиби ман”-ро каме дигар карда ин тавр мехондем, “умед дорам аз худат”Хуб, ин ҳарфҳои замони гузашта буд, имрӯз дар даврони Истиқлолият муносибат бо мо чӣ тавр шуд? Дар як ҷамъомад роҳбари давлат бо низомиён мулоқот кард, ки мебоист дар ин маросим ман ҳам як суруд мехондам. Ман ин сурудро омода карда будам:
Ҳаст ҳар гуна гариҳо дар забони модарӣ,
Заргарӣ, савдогарӣ, ғоратгарӣ, иғвогарӣ.
Ҳар гарӣ як сӯз дорад, як амал, як ҷозиба,
Лекин аз ҷамъи гариҳо беҳтар аст одамгарӣ.
