Як навраси украинӣ, ки шоҳиди қатли бераҳмонаи падараш шудааст, ҳодисаро ба ёд оварда, мегӯяд, "ӯ барои харидани дору ба берун баромада буд ва аз сӯйи як сарбози рус кушта шуд". Дар ин ҳодиса наздик буд, худи Юра ҳам кушта шавад. Ҳоло ӯ бо хонаводааш аз шаҳраки ҷангзадаи Буча, канори Киев, дар як минтақаи дигари Украина паноҳ ёфтаанд.
Он рӯз чӣ рӯй дод?
Юра ҳоло кӯшиш дорад, бештар дар фикри таҳсили онлайнӣ бошад. Ҳарчанд баъди он чизе, ки аз сараш гузашт, барояш осон нест. То замони ҷанг Юра бо волидон дар Буча зиндагӣ мекард. Шаҳре, ки шоҳиди ҷангҳои шадид шуд.
"Ман он рӯз аз ӯ пурсидам, ба куҷо меравӣ?" Гуфт: "Дору даркор. Рафта, чанд чизе аз кумаки башардустона гирифта меоям." Гуфтам: "Мумкин аст, ман ҳам равам?" Гуфт: "Чаро не?" – нақл кард наврас.
Аммо дар роҳ падару писарро фалокате интизор буд. Онҳоро дар посгоҳе сарбозони рус манъ карданд: "Падарам ба онҳо гуфт, мо барои гирифтани ёрии башардӯстона меравем. Сарбоз чизе нагуфт. Мо дастонамонро ба боло бардоштем. Падарам гуфт, мо силоҳ ва ягон чизи хатарноке надорем. Падарам бо дастони боло бардошташудааш ба тарафи ман гашт ва ӯ ба дили падарам ду тир зад. Падарам фарёд кашид ва афтод."
Ба нақли Юра, сарбози рус ба ин иктифо накарда, баъдан ба дасти ин наврас ҳам паррондааст. Ин ҳам охири кор набуд: "Боз садои як тирро шунидам. Ин бор тир ба сари ман равона шуда буд. Вале кӯлоҳ доштам ва вақте ба замин меафтодам байни кӯлоҳу сарам як фазои холӣ монд ва тир ба кӯлоҳ бархӯрд. Боз як тири дигар ба падарам зад."
Баъд аз тири охирин, Юра дигар ба мурдани падараш шубҳа надошт. Интизор шуд, то сарбози рус дуртар равад ва сипас ба хона гурезад.
Ӯро куштанд ё захмӣ карданд?
Алла, модари Юра, ки тамоми ин лаҳзаҳо дар хона буд, мегӯяд, фиғони писарашро аз берун шунида, сахт тарсид. "Аз паси девори бетонӣ садои писарамро шунидам, ки мегуфт, модар, зуд дарро кушо. Ман гуфтам "падарат дар куҷо аст?" Вай гуфт, "ӯро куштанд". Ман гуфтам, "Юра, ту бовар дорӣ, ки падарат кушта шуд? Шояд ӯ захмӣ шуда бошад, ман рафта бинам?" Вай гуфт, "ба он ҷо нарав! Онҳо туро ҳам мекушанд."
Ин хонавода ҳанӯз то оғози ҷанг дар фикри фирор аз маҳалли зисташон буданд. Наздиконашон рафтанду онҳо барои гурехтан фурсат наёфтанд. Андрей, бародари марде, ки кушта шудааст, гуфт, ӯ бо оилааш дар рӯзи аввали ҷанг аз шаҳр берун шуданд ва талош дошт, бародарашро ҳам бо оилааш берун барад.
"Он рӯз Алла телефонӣ гуфт, ки "Андрей, онҳо Русланро куштанд." Ман шок шудам. Ман ҳар рӯзи Худо ба ӯ мегуфтам, ки эҳтиёт кун. Берун нарав, дар таҳхона панаҳ бар. Ман бояд онҳоро берун меовардам."
Баъди кушта шудани шавҳараш, Алла намехост, то замони ба хок супоридани ҷасади ӯ манзилашро тарк кунад. Ҷасади шавҳарашро ҳам ӯ аз посгоҳи русҳо бо ароба оварду ба хок супурд.
"Қаблан ман бо духтури оилавиамон суҳбат кардам. Вай гуфт: "Дар чунин ҳолатҳо шиноснома ва ҳуҷҷатҳои дигари ӯро дар болои ҷасад гузошта, навор ва чанд акс бигиред, то далел дошта бошед. Мо ӯро дар як қолин печонда, зери хок кардем," – нақл кард зан.
Баъд аз ин, Алла ва се фарзандаш маҳалли зисташонро тарк карданд. Ба монанди ҳазорҳо сокини дигари Буча ва умуман Украина, ки дар гирдоби ҷанг аст.
Браузери шумо HTML5-ро намешиносад
Юра мегӯяд, сарбозони рус падарашро куштаанд