Эҳтимол дар Тоҷикистон нафареро пайдо кардан душвор бошад, ки дилпурона бигӯяд: «Ман аз касе ва чизе наметарсам!» Мардум маъмулан ба ин гуна иддаъо нобоварона лабханд мезананд ва мегӯянд "ӯ воҳима мекунад".
Равоншиносон вуҷуди тарсро дар замири инсон як ҳодисаи табиӣ медонанд ва мегӯянд, зиндагии инсон аз рӯзи таваллуд то дами марг тарсу нигарониҳоеро бо худ дорад, ки дар вобастагӣ ба ҳолати равонӣ гоҳ шиддат мегиранд ва гоҳи дигар коҳиш меёбанд. Хоҳ тарси табиӣ бошад, хоҳ таҳмилӣ.
Ҳамин тавр, тарс аз сояҳо, кобус, аз деву парӣ аз гирдбоду торикӣ эҳсосҳоеянд, ки баъзе инсонҳо воҳимаи онҳоро то охири умр бо худ мебаранд.
