Хонандагони торнамо ҳамчунин дар мавриди ҳаёт ва эҷодиёти шоира, вазъи занон дар кишвар, ҳаводиси солҳои 90-ум, сарнавишти кишвар ва мардуми Тоҷикистон ва дигар мавзӯъҳо ба суолҳои худ посух гирифтанд.
Гулрухсор дар посухи ин суолҳо роҷеъ ба нақшу ҷойгоҳи занон гуфт: Дар бадтарин ва сахттарин рӯзҳое, ки даврони ҷанги бародаркушӣ, ки ба сари миллати мо омад, аввал ба сари занону духтарон рехт. Шавҳаронашонро куштанд, бародаронашонро куштанд, кӯдаконашонро куштанд, хонаҳояшонро хароб карданд. Ва ин зан тавонист, ки аз ҳамин як даҳшат сар боло кунад, боз хона обод кунад, ошиқ шавад, фарзанд ба дунё биёрад. Аммо ҳамаи ин дар маҷмӯъ як сухани шоирона аст.
Агар ба сари зиндагӣ баргардем, вазъе, ки зани тоҷик дорад, хеле вахим ва ташвишовар аст. Намешавад, ки зан ҳам кор кунад, ҳам бача тарбия кунад, ҳам хонадор бошад, ҳам зани хуб бошад. Ин борҳо ҳамааш дар гардани зани тоҷик аст. Ва он чи ки аз тарафи ҷомеа ва ҳукумат ҳамчун ваъда ба зан дода мешавад, кофӣ нест.
Имрӯз ҳам барномаи ҷиддие барои рушду нумуъ барои беҳсозии вазъи занон бояд рӯи кор биёяд ва ин барнома аз тамоми барномаҳои ҳукуматӣ ҷудо бошад ва дар он пеш аз ҳама бояд, ки ҷиҳати иқтисод, моддӣ ва фарҳангии занон ба назар гирифта шавад.
